Telaş içinde yaşıyoruz.

Neleri kaçırdığımızın farkında bile değiliz.

Babamız, annemiz, kardeşlerimiz, eşimiz, çocuklarımız var; bizi çok seven ve bizim çok sevdiğimiz dostlarımız var.

Hiçbirinin farkında değiliz.

Sanki hepsini, 'yürek' denen cd'ye yüklemiş ve bir kasaya kilitlemiş gibiyiz.

Sanki günü gelince, o cd'yi kasadan çıkararak, yeniden onlarla olacakmışız gibi; 'hele şu da bitsin, şu da geçsin' deyip duruyoruz. Ama hiçbir şey bitmiyor.

Aylar, yıllar geçince; içinde tüm sevdiklerimiz ve sevenlerimizin bulunduğu kasanın yerini de unutmuş olabiliriz.

Yitirilmiş bir yürekle yaşıyoruz.

Zor, biliyorum ama; kasayı bulalım, açalım; yüreğimize kavuşalım.

İçinde bizi hasretle bekleyenlerin gözyaşlarıyla buluşalım.

Her şeyi alıp götüren zaman seli karşısında tutunacağımız üç beş kişi var, onlarla yeniden kavuşalım.

Belki boğulmayız.

Belki, hayat bizi affeder.